Bloem van het leven

19 september 2019blog

“Life is about 10% what happens to you, and 90% how you react to it.”

Acceptatie
Wie kinderen heeft of zelf in het onderwijs zit kent ze ongetwijfeld: de studiedagen. Ze worden door school ingepland en aan het begin van het jaar meegedeeld aan de ouders. En of het nou uitkomt of niet, in de planning past of niet, de kinderen zijn die dag vrij van school! Punt uit. Toen ik een aantal jaar geleden voor mezelf ging werken koos ik er impliciet voor deze dagen ‘dan maar voor mijn rekening te nemen’. Want tenslotte bracht ik een stuk minder geld in het laatje en was ik toch al thuis. Kortom, ik accepteerde het, maar met weerstand. En laat deze boodschap meteen helder zijn, dat is dus geen acceptatie! Telkens opnieuw was ik op deze dagen in gevecht met mezelf, geprikkeld en niet volledig met mijn aandacht aanwezig. Ik voelde me tekort schieten aan allerlei kanten. Hoe hard ik ook probeerde de bordjes op deze dagen in de lucht te houden, onder aan de streep viel er steevast één of meer aan diggelen. Mijn werk kon ik op deze dagen niet naar behoren doen, mijn dochters kon ik niet geven wat ik vond dat ik hun moest geven, het huishouden bleef liggen, ik mopperde op mijn lief zodra hij thuis was en met dit alles deed ik mezelf en mijn noodzakelijke zelfzorg nog wel het allermeeste tekort.

Het kind in jezelf
Wat ik op dat moment nog niet zo doorhad, was dat ik het nota bene mezelf aandeed. Ik was onbewust bezig mezelf keer op keer te saboteren en te slachtofferen, om te vervallen in een oude vertrouwde boosheid en verongelijktheid, waaronder een groot verdriet van het kleine meisje in mij schuilging. Verdriet om niet gezien te worden, het gevoel er niet te horen zijn, er niet toe te doen. Het is zoveel makkelijker je hart te sluiten en te verharden naar jezelf en anderen, dan om het verdriet te erkennen, toe te laten en met een open hart te rouwen om dat wat je moest missen als kind en wat je daardoor nu nog steeds ontbeert als volwassene. Maar juist in dat volwassen zijn ligt iets essentieels verborgen.

De kracht van volwassenheid
Als volwassen vrouw ben ik namelijk in staat mezelf te geven wat ik nodig heb. Ik ben niet langer het meisje dat ik ooit was, ik draag haar in me. Ik zie haar. Ik zie haar verdriet, haar pijn en alles wat zij nodig had, maar niet kreeg. Aan dat verleden valt niets te wijzigen of te veranderen. Dat hoeft ook niet. Alleen het heden doet ertoe. Alleen in het heden heb ik invloed. Ik kan me in het moment van NU bewust zijn van het meisje in mij en haar behoefte. Ik kan haar troosten en voor haar opkomen. Haar zien en erkennen. En wanneer ik dat doe, neem ik verantwoordelijkheid voor mezelf, mijn volledige Zelf, en verander daarmee mijn werkelijkheid.

Oneindigheid
Gisteren was een studiedag, de eerste van dit schooljaar. Mijn lief en ik planden beide vrij en gingen met onze dochters naar het net nieuw heropende museum Naturalis in Leiden. In de adembenemend grote centrale hal staat de bloem van het leven centraal. De oneindige bloem die zichzelf eindeloos vermeerdert net zoals het leven en het Universum zelf. We liepen door de diepte van de oceaan, over de steppen, de jungle en de noordpool. We reisden af in de tijd om dinosaurussen en de eerste mens te ontmoeten. We overleefden een aardbeving en sprongen over kliffen. We leerden over het ontstaan van leven in de carrousel van verleiding en over de dood en de kringloop van alles wat er is. Het leven is oneindig en bedoeld als kans voor ieder van ons om oneindig te blijven groeien en ontwikkelen. Gisteren was een fijne dag. Een dag met een gouden randje. Een dag waarop ik me eens temeer besef, hoe groot de impact is die we allemaal zelf hebben op ons leven. Want, wie je ook bent en wat je ook doet, jij bent oneindig en maakt deel uit van oneindigheid.

Liefs Rosalie