Alles
Is eindig
om onze werkelijke
aard te ont-dekken:
ONEINDIGHEID
Everything
Is temporary
In order to
discover our true nature:
INFINITY
Wat fijn dat je er weer bent en meeleest. Een nieuwe Volle Maan betekent een nieuwe Volle Maansblog van Leonie en mij. Vanochtend om 6.35 bereikte de maan wederom haar volste vorm, dit keer in het teken Vissen. We verlaten voor nu de onderstroom waar we afgelopen maanperiode in gedoken waren en duiken dit keer nog wat dieper.
Herfst
De herfst staat voor de deur. Op 21 september aanstaande vieren we de herfst-equinox, ook wel Mabon genoemd. Dit is de tijd dat de natuur zich klaarmaakt om naar binnen te keren. Haar groeikracht neemt af en langzaam zal ze loslaten wat niet langer meer nodig is. De natuur herhaalt dit proces telkens weer, net zoals de maan telkens opnieuw afneemt en weer aangroeit. Cirkel na cirkel. Als regendruppels die vallen op een glad wateroppervlak en zich in kringen verspreiden naast, in en door elkaar. Groot, klein en alles ertussenin. Wij, die dit allemaal waarnemen, zien de kleurende en vallende blaadjes die van de bomen vallen en ervaren dit als een tijdelijk en eindig iets. We weten dat het afloopt. Dat alles om ons heen ooit afloopt. Zo weerspiegelt het ons en onze eigen tijdelijkheid van bestaan. De eindigheid van het leven. Het confronteert ons onder meer met verlies en afscheid nemen. Maar, voordat we daar in een volgende Volle Maansblog dieper op in gaan, nemen we je in dit blog eerst eens mee op een verkenning van eindigheid en oneindigheid.
Rupert Spira
In 2017 bezocht ik vrij impulsief een lezing van Rupert Spira samen met mijn neefje van begin twintig. Spira is een bekende Engelse keramist en tevens internationaal spiritueel leraar van de Advaita Vedanta en de Non-Dualiteit. Hij sprak tijdens de lezing voortdurend over awareness en over ‘awareness being aware of itself’ oftewel bewustzijn dat van zichzelf bewust is. Ook ging het over eindigheid en oneindigheid en hoe iets dat oneindig is, soms toch eindig lijkt te zijn voor ons. Deze ideeën waren voor mij destijds redelijk nieuw en ik kon me er maar moeilijk een voorstelling van maken wat het nou precies inhield. Ik bleek daarin niet de enige in de zaal te zijn en daarop deelde Spira een inspirerend en verhelderend verhaal over Mary en Jane. Dit verhaal willen wij ook graag vrij vertaald met jullie delen en daarom nemen we jullie mee op reis naar de wereld van Mary en Jane.
Een tip vooraf: lees de tekst en laat het rustig bij je binnenkomen zodat het kan landen daar waar ruimte is. Haper je ergens in de tekst, laat het dan voor nu los en lees het later nog eens opnieuw. Door de tekst vaker te lezen en tot je te nemen geef je het de kans op een dieper niveau in jezelf te laten in dalen. Ook al protesteert je hoofd misschien bij sommige stukken of ideeën en heb je het gevoel dat je het niet begrijpt of er iets mee kan, op onbewust niveau plant je een vroeg zaadje in deze herfstperiode, dat nog een hele winter mag rusten om in het nieuwe voorjaar stralend te ontluiken.
Mary en Jane
Hoe neemt iets dat oneindig is het uiterlijk aan van iets dat eindig is? Hoe verschijnt Bewustzijn aan zichzelf als een multipliciteit en diversiteit van meerdere zelven en objecten?
Stel je eens Mary voor. Mary valt in slaap hier in Nederland. Mary’s ‘mind’ (te vertalen met geest of gedachten) is één ondeelbaar geheel, net zoals ieder van onze ‘minds’. En Mary droomt dat ze Jane is die loopt door de straten van New York. Dus, Mary’s ‘mind’ is in slaap gevallen voor haar eigen oneindige en ondeelbare aard en ze beeldt zich daarentegen in dat ze de beperkte vorm heeft aangenomen van Jane’s ‘mind’.
Jane loopt door de straten van New York, ze ziet mensen, auto’s, gebouwen, die zich vanuit Jane’s gezichtspunt allemaal buiten haarzelf lijken te bevinden. Wanneer Jane haar ogen dicht doet, verdwijnen de straten van New York en dus concludeert ze heel legitiem, dat wat het ook is dat de straten van New York ziet zich achter haar ogen moet bevinden. Dit en soortgelijke ervaringen overtuigen Jane ervan dat het ‘weten’ waarmee zij haar ervaring kent, moet leven achter haar ogen, in haar borst of in haar lichaam. Al haar gedachten, gevoelens en andere opeenvolgende ervaringen en relaties zijn consistent met deze overtuiging.
Op een dag gaat Jane naar het café en aan de tafel naast haar zit een knappe man die David heet. David en Jane merken elkaar op, raken in gesprek met elkaar en Jane voelt een mysterieuze aantrekkingskracht naar hem. Let op: David, Jane, het café en de straten van New York zijn natuurlijk allemaal verschijningen in Mary’s oneindige ‘mind’. Want Mary’s ‘mind’ heeft zichzelf niet onderverdeeld in een diversiteit en multipliciteit aan objecten en andere zelven. Het is nog steeds hetzelfde naadloze, ondeelbare geheel dat het altijd is, en toch heeft het het uiterlijk aangenomen van Jane en David en de wereld waarin zij lijken te zijn, vanuit hun gezichtspunt. Mary had ook kunnen dromen dat ze David was, in plaats van Jane, in de straten van New York, en in dat geval had ze haar ervaring lijken waar te nemen door de ogen van David in plaats van die van Jane.
Als Jane deze mysterieuze aantrekking naar David toe voelt en ze beginnen te daten, krijgt ze een gek gevoel dat wanneer ze dichter bij David komt de pijn in haar eigen hart die ze al heel lang voelt en wil ontvluchten, op een of andere manier opgeheven wordt. Ze voelt dat samensmelten met David haar verlichting zou geven van die pijn waar ze zelf al zo lang van weg wil rennen. Uiteindelijk komen zij en David samen en als ze samensmelten in een vriendschap en seksuele intimiteit, voelt ze inderdaad een tijdelijke verlichting van haar pijn en haar verlangen. Wat is er nu echt aan de hand? Waarom voelt Jane dit verlangen? Waarvandaan komt het intuïtieve gevoel dat het mogelijk is om verlichting te vinden van haar pijn? En wat gebeurd er met haar lijden als ze samensmelt met David?
In dit ene moment van samensmelting is sprake van een ogenblik waarin alle beperkingen van Jane’s ‘mind’ waarmee ze zichzelf definieert even volledig wegvallen. Er is zogezegd een tijdelijke uitval van Jane’s eindige ‘mind’ en in dat moment proeft ze de essentie van haar oneindigheid, die in de vorm van Mary’s vredige ‘mind’ in Nederland slaapt.
Zodra Jane en David weer uit elkaar zijn wordt deze tijdelijke opheffing van het lijden beëindigd en daarmee keert Jane’s gevoel van alles dat haar definieert en beperkt weer terug. Het lijden bubbelt weer omhoog en ze herinnert zich, ‘Ah, de laatste keer dat ik samen was met David was de pijn weg. Dus samen zijn met iemand anders, met een ding/object, middel of een activiteit, is de manier om af te komen van mijn lijden.’ Op basis van deze conclusie gaat Jane keer en keer opnieuw op zoek naar objecten, middelen, activiteiten en relaties om verlichting te vinden van haar lijden. En inderdaad, elke keer dat ze verbinding maakt met een object, middel, activiteit of relatie vindt zij haar tijdelijke verlichting. Dit bouwt bij haar de stellige overtuiging op, dat de oplossing van haar lijden ligt in het steeds maar weer opnieuw verwerven van dingen, activiteiten, middelen en relaties. Ze eindigt hierdoor net zoals bijna iedereen met een verslaving aan het een of het ander. Het subtielste van alle dingen is natuurlijk de gedachte en dit is ook meteen de meest belangrijke verslaving. Het is gratis en niet per se slecht voor onze gezondheid en dus is het een verslaving die normaal gesproken niet zo wordt geclassificeerd. Toch spenderen we veel van onze tijd en aandacht aan onze gedachten, vooral met de bedoeling onszelf af te leiden van de wond van afscheiding, want die dragen alle ogenschijnlijk afgescheiden zelven met zich mee. Deze wond van afscheiding, dit verlangen naar vrijheid, vrede, geluk en liefde is eigenlijk alleen een echo in Jane van de werkelijke aard van Mary’s ‘mind’, die nog steeds rustig en vrij slaapt in Nederland.
Dit verlangen naar vrijheid, vrede en geluk dat we allemaal voelen is de echo in ieder van onze tijdelijke ‘minds’. Het is de echo van ware vrijheid van oneindig Bewustzijn. Er is geen andere vrijheid dan de vrijheid van oneindig Bewustzijn. Oneindig Bewustzijn is vrijheid, vrede en geluk zelf en het verlangen dat iedereen van ons voelt voor die vrijheid, vrede, geluk en liefde is de aantrekking die het oneindige Bewustzijn uitoefent op de tijdelijke ‘mind’. De tijdelijke ‘mind’ voelt die aantrekking in de vorm van lijden: ‘Ik verlang naar geluk’. Het separate zelf voelt het alsof het zelf het verlangen creëert, maar dat doet het niet. Het is het oneindige Bewustzijn dat een kracht uitoefent op de tijdelijke ‘mind’ om het terug te trekken naar en in zichzelf. Het is deze aantrekking van het oneindige Bewustzijn op de tijdelijke ‘mind’ dat onze tijdelijke ‘mind’ het verlangen naar geluk noemt.
Maar om de straten van New York te kunnen ervaren, moet Mary in slaap vallen in Nederland en het is alleen als gevolg van het in slaap vallen dat zij in staat is om één van de oneindige mogelijkheden die binnen in haar bestaan kan realiseren. Zij had kunnen dromen dat ze Claire was in de straten van Tokyo. Of ze had kunnen dromen dat ze Anabelle was in de straten van Londen. Een oneindig aantal mogelijkheden bestaan in Mary’s ‘mind’. Zij koos één van deze mogelijkheden: om Jane te zijn in de straten van New York. En om te kunnen verschijnen als Jane in de straten van New York, moest Mary in slaap vallen voor haar eigen oneindige aard van haar ‘mind’ om te herrijzen in de vorm van Jane’s tijdelijke aard en ‘mind’.
Op dezelfde manier moet Bewustzijn in slaap vallen voor de eigen oneindige aard om manifestatie tot bestaan te brengen, want het is onmogelijk voor iets dat oneindig is, om iets te kennen dat eindig is. Er is met andere woorden geen plaats voor het eindige in het oneindige.
Manifestatie betekent vorm en vorm betekent begrensd, dus om iets dat begrensd is te kunnen ervaren, zoals een universum, moet Bewustzijn heen kunnen kijken over de wetenschap van het eigen oneindige Zijn. Het moet in slaap vallen voor het eigen Zelf en vrij de vorm aannemen van een tijdelijke ‘mind’. Anders gezegd, als Bewustzijn manifestatie creëert dan kost dit iets. Bewustzijn vergeet de aard van het eigen oneindige Zijn, geeft geboorte aan het universum vanuit zichzelf en vindt dan zichzelf als een tijdelijk zelf in dat universum. Om het universum tot een schijnbaar bestaan te brengen, moet Bewustzijn zijn aangeboren aard van vrede en vrijheid vergeten. En daarom verlangt ‘het zelf in de wereld’ naar maar één ding: vrede en geluk.
Meer informatie over dit onderwerp en de oorspronkelijke tekst vind je op de site van Rupert Spira.
“I am smiling at myself today.
There’s no wish left in this heart
Or perhaps there is no heart left
Free from all desire
I sit quietly like Earth
My silent cry echoes like thunder
Throughout the universe
I am not worried about it
I know it will be heard by no one
Except me.”
~Rumi~
Veel liefs,
Leonie en Rosalie
—————————————————————————————————–
Project Cirkels is een co-creatie van Leonie Verbrugge en Rosalie Heefer
Illustratie: Leonie Verbrugge
Tekst: Rosalie Heefer